ÒÓÐÅÖÊÈÉ ßÇÛÊ
| 129. TEMEL’E MERSEDES LAZIM Bizim Temel ile Cemal bir gün lüks bir otelin lobisinde çok güzel bir kadın görürler. Temel der ki, «Cemal, ben gidip bu kadınla bir konuşayım, belki akşam yemeğini beraber yeriz…» Temel yaklaşır kadına, sorar: Benimle bir akşam yemeği yer misiniz? Bahse girerim şu kapıdaki Mersedes sizin değil. Hayır, değil. Bankada da sizin bir hesabınız yoktur? Hayır, yok. Karadeniz kıyılarında 2 katlı villan da yoktur? Hayır, yok. O zaman ne duruyorsun karşımda? Temel’in morali bozulur ve Cemal’in yanına döner. Cemal, benim Limuzini sana versem, Mersedesini bana verir misin? Veririm, Temelcim. Bir telefon etsem kendi bankamdan bana bir hesap açarlar mı? Açarlar, Temelcim… Sen bankanın sahibisin... Tamam, o da kolay da, ama babam üçüncü katı yıkmama izin vermez…!!! |
ÒÅÌÅËÞ ÍÓÆÅÍ ÌÅÐÑÅÄÅÑ Íàø Òåìåëü ñ Äæåìàëîì îäíàæäû â õîëëå îäíîãî îòåëÿ «ëþêñ» óâèäåëè î÷åíü êðàñèâóþ æåíùèíó. Òåìåëü ñêàçàë: «Äæåìàë, ÿ ïîéäó, ïîãîâîðþ ñ ýòîé æåíùèíîé, ìîæåò áûòü, âìåñòå ñ íåé ïîóæèíàåì...» Òåìåëü ïîäîøåë ê æåíùèíå è ñïðîñèë: Âû ïîóæèíàåòå ñåãîäíÿ ñî ìíîé? Ñïîðèì, ÷òî ýòîò «Ìåðñåäåñ» ó äâåðåé – íå âàø (bahis – âîïðîñ, òåìà; ñïîð, ïàðè; girmek – âõîäèòü). Íåò, íå ìîé. Ó âàñ íåò ñ÷åòà â áàíêå? Íåò. Íà áåðåãó ×åðíîãî ìîðÿ äâóõýòàæíîé âèëëû òîæå íåò? Íåò. Òîãäà, ÷òî ñòîèøü ïåðåäî ìíîé? Òåìåëü ðàññòðîèëñÿ è âåðíóëñÿ ê Äæåìàëó. Äæåìàë, åñëè ÿ äàì òåáå ñâîé «Ëèìóçèí», òû äàøü ìíå ñâîé «Ìåðñåäåñ»? Äàì, Òåìåëü÷èê. Åñëè ÿ ïîçâîíþ â ìîé áàíê, ìíå òàì îòêðîþò ñ÷åò? Îòêðîþò, Òåìåëü÷èê… Òû ñàì – õîçÿèí áàíêà... Õîðîøî, ýòî òîæå ëåãêî, íî ìîé ïàïà íå ðàçðåøèò ñíåñòè òðåòèé ýòàæ...!!! (izin – ðàçðåøåíèå, vermek – äàâàòü) |